از گردشگری بردسیری تا گردشگری گرمسیری در چهار فصل جلفای ایران

به گزارش اختصاصی پایگاه خبری شاهنامه،
از گردشگری بردسیری تا گردشگری گرمسیری در چهار فصل جلفای ایران بررسی می‌شود.

موقعیت مکانی جلفا

از سیه سران در لغت‌نامه دهخدا یاد شده است، این منطقه گردشگری دهی است از دهستان علمدار گرگر بخش جلفا شهرستان مرند که آب آن از چشمه و قنات بوده و محصول آن‌جا غلات، حبوبات و پنبه و نیز شغل اهالی‌اش زراعت و گله‌داری است. (از فرهنگ جغرافیایی ایران، جلد ۴)
روستای سیه سران از توابع شهرستان جلفا و بخش مرکزی هادی‌شهر بوده به‌طوری‌که از سمت شمال با روستای لیورجان و از سمت جنوب با روستای قشلاق و از طرف شرق با روستای ارسی همسایه میباشد. فاصله آن نسبت به شهر جلفا حدود ۲۵ کیلومتر و از هادی‌شهر حدود ۷ کیلومتر است و ارتفاع آن از سطح دریا حدود ۱۳۰۰ متر است.
آب و هوای آن به علت قرار گرفتن در یک دره نسبتا پهن و وجود کوه‌های بلند در اطراف آن در زمستان سرد و در تابستان گرم و معتدل است به گونه‌ای که در فصل زمستان میانگین دمای هوا به ۱۵ درجه سانتیگراد می‌رسد و در تابستان درجه حرارت به طور میانگین به ۳۰ درجه می‌رسد.

طبیعت چهار فصل جلفا

وجود کوه‌های اطراف تاثیر زیادی در بارندگی دارد و بارش سالانه آن بطور متوسط در حدود ۴۰۰ تا ۶۰۰ میلی متر می‌رسد و بیشترین بارندگی آن از اواخر اسفندماه تا اواسط اردی‌بهشت‌ماه است و بارش در فصل بهار در ارتفاعات منطقه به صورت برف است و در اواخر امردادماه و اوایل شهریورماه بارش‌هایی اتفاقی به صورت رگبار است.
روستای سیه سران از لحاظ آب از دو قسمت آب روان و آب زیر زمینی یا قنات بهره‌مند است.
آب‌های روان معمولا به گونه فصلی و اتفاقی است و از اواخر پاییز تا اواخر اردی‌بهشت‌ماه آب‌ها به گونه روان از رودخانه‌های این روستا جاری می‌شود و گاهی که به صورت اتفاقی که بارندگی صورت می‌گیرد؛ رودخانه این منطقه به مدت دو یا سه روز دارای آب است.
این روستای زیبا از لحاظ آب زیرزمینی از امکان‌های کافی برخوردار است که به گونه چاه‌های عمیق و نیمه عمیق و قنات از آن استفاده می‌شود.

قنات‌های ایرانی از جاذبه‌های گردشگری طبیعی

فناوری ساخت قنات در اوایل هزاره اول قبل از میلاد در مناطق خشک کوهستانی ایران گسترش پیدا کرد و به کشاورزان این مناطق اجازه داد تا بتوانند در دوره‌های طولانی خشکی که آب سطحی پیدا نمی‌شود به کشاورزی بپردازند. این قنات‌ها به تدریج در مناطق دیگر دنیا رایج شدند و اکنون قنات‌های زیادی از چین تا مراکش و حتی در قاره آمریکا وجود دارند.
ایرانیان باستان در چندین هزار سال پیش دست به این ابتکار جدید زده و آن را کاریز یا کهریز نام نهادند. نخستین قنات‌ها و طولانی‌ترین قنات دنیا در ایران واقع شده‌ است. با این اختراع که در نوع خود در جهان بی‌نظیر بوده‌است، می‌توان مقدار قابل توجهی از آب‌های زیرزمینی را جمع‌آوری کرد و به سطح زمین رساند، که همانند چشمه‌های طبیعی، آب آن در تمام طول سال بدون هیچ ابزار کمکی از درون زمین به سطح زمین جاری می‌شود.
قنات یا کاریز از ابداع‌های تمدن ایران بوده است که از جاذبه‌‌های گردشگری طبیعی به شمار می‌رود.
قنات‌های این روستا نیز شامل قنات پیرولی، قنات چشملر، قنات حاجی درّه، قنات شیخ درویش، قنات کهریز، قنات چشمه کند را شامل می‌شود.
مردم این روستای گردشگری برای تهیه مایحتاج خودشان در اطراف روستا در حدود ۴۷ کیلومتری برای کشت گندم و جو و دیگر محصول‌های کشاورزی مانند سیب زمینی و آفتابگردان و… انجام فعالیت می‌کنند.
کشت گندم و جو هم به صورت دیم و هم به صورت آبی است.
فعالیت‌های باغبانی این منطقه شامل درختان گردو، آلبالو، گیلاس، زرد آلو و آلوچه، انگور، سیب و گلابی، بادام هستند.
دام اصلی این روستا اغلب گاو و گوسفند است. در کنار این‌ها تعدادی راس بز هم نگهداری می‌کنند و از حیوان‌های بارکش الاغ و به ندرت اسب نگهداری می‌کنند. از طیور هم مرغ و خروس برای ما یحتاج زندگی خویش پرورش می‌دهند.

عکاس: پریسا شکری