نقش مساجد در ترویج فرهنگ علوی و غدیرشناسی
گزارش تصویری از عکس‌های کهن حرم علوی
میزان دینداری در یک جامعه از شاخص میزان پرداختن به زندگی اهل بیت مشخص می‌شود؛ یعنی هر چه یک جامعه به تحکیم رابطه میان امام و امت، اهتمام ورزد، مردم آن جامعه در استفاده از سبک دینی، موفق‌تر خواهند بود.
نقش مساجد در این زمینه بسیار حائز اهمیت است. در مساجد باید بستری فراهم شود تا جوانان با حضور پر شور در این اماکن با ارتباط صمیمی و توام با احترام با امامان مساجد به رفع شبهات در زمینه شناخت امام بپردازند. در زمان غیبت امام عصر باید تلاش بیشتری در شناساندن فرهنگ غدیر و تبع آن، اثبات وجود حضرت مهدی بپردازیم.
از آن‌جا که مسجد جایگاهی پاک برای نیایش خالصانه خداوند متعال است (سوره جن آیه ۱۸ و پایگاه عروج انسان از خاک به افلاک است سوره اسری آیه یک) و امامان معصوم آن را جایگاهی برای رها شدن انسان از اضطراب و دغدغه‌های روزمره می‌دانند؛ بنابراین جنبه عبادی آن را در شمار نقش تربیتی آن لحاظ کرد؛ یعنی جایگاهی که با آشنایی و پیوند میان مومنان، نخبگان و صلحای جامعه، می‌تواند برای شناخت فرهنگ علوی و اثبات امامان معصوم، مخصوصا حضرت علی جایگاه بسیار مناسبی باشد. در این مکان مقدس است که امامان جماعات می‌توانند با کمک مبلغان مومن و ولایی و کسبه محل، مردم همان محل را در قالب برنامه‌های فرهنگی دور هم گرد آورده و حتی با کمک‌های مومنانه به قشر آسیب‌پذیر همان محل و دعوت آنان برای نشست‌های گوناگون آموزشی نقش بسزایی را ایفا کند.
در این میان یک امام جماعت فعال، هم‌چون یک مبلغ پر انگیزه و هدفمند می‌تواند با الگوسازی مناسب در راستای تبیین اهداف بلند اسلام کوشا باشد.
به عنوان مثال تلاش حضرت علی در دکه القضاء، خطبه آتشین حضرت زهرا در دفاع از ولایت و مقابله با زورگویان سرمشق خوبی برای دیگران خواهد بود.
یک مبلغ کوشا می‌تواند با آگاهی دادن به مردم در جهت تلاش برای ازدواج آسان با توجه به شیوع ویروس کرونا و حذف تجمل‌ها و ساده زیستی، نقش بسیار مهمی ایفا کند.
با توجه به اینکه ادیان الهی مخصوصا اسلام عزیز در خصوص ازدواج و فرزندآوری تاکید زیادی دارند، باید به نقش پدر در حوزه تلاش برای کسب لقمه حلال و مادر برای تربیت فرزندانی پاک، قانع، متواضع اهمیت ویژه‌ای لحاظ شود.
والدینی که در زمینه تربیت فرزند، اختلاف دارند و خانه را با صحنه جنگ یا میدان زورآزمایی تبدیل می‌کنند، نباید در آینده از فرزندان خود انتظار مدیریت خشم و یک زندگی سالم داشته باشند اما فرزندی که مطابق با فرهنگ ولایی که فرهنگ عبادت، جهاد و شهادت است، تربیت شده است، جای امیدواری دارد که از آسیب‌های مکرری چون خود حقیرپنداری، حرص و آز و ثروت اندوزی به دور است.
فرزندانی که تربیت صحیح نشده‌اند به عناصری همیشه ناراضی و همیشه طلبکار با شخصیت ضد اجتماعی و بعضا کلاهبردار و معتادی تبدیل می‌شوند که همیشه با خود و اطرافیان در ستیز به سر می‌برد.
یک مسحد پویا و یک امام جماعت پویا با برگزاری برنامه‌های گوناگون فرهنگی و آسیب شناسی صحیح در پایه گذاری فرهنگ اصیل و صحیح اسلامی و رشد نسلی عاشق ولایت و امامت موفق خواهد بود.
.
.
.
.
.
.
